Sul mestièr de la solituda
e del fial de mon languiment
ai tescut amorosament
la cançon lenta de l'espèra
qu'es aimablòta a sa manièra
mas un pauc tristòta a moments

Sul tornet pacient de las oras
ai fialat de mos pensaments
la cançon doça de l'espèra
que fa passar fòrça misèria
e son anar nos es plasent.
Que la cançon te siague brava,
vire, vire lo dabanèl.

Gaujosa d'un tin-tin d'esquilha
dont lo tèrme s'escarrabilha
dins lo silenci dels morrèls,
encara umida, amai banhada
de clar de luna, d'albairada
e de bèl-bèl

la dirai per tu, familièra,
la cançon tendra de l'espèra
leugièra e doça coma un vel
que l'ai tescuda e l'ai fialada
de ta preséncia desirada
e de qualquas fialas de cèl.

Paraulas Leon Còirdas